O PROJEKCIE
Celem projektu, jest wydanie książki "Na styku ciała i duszy". Pomysł gdzieś zawsze, tlił się w mojej głowie - ale nie chciał jakoś się wykluć. Do momentu, kiedy w moim życiu troszkę się pozmieniało i pojawiła się motywacja, oraz determinacja, żeby ten projekt zakończyć. Ale, żeby Was nie zanudzać tym, kim jestem, co się stało i dlaczego - do rzeczy:
O CZYM JEST KSIĄŻKA?
Ziemię nawiedza klęska. Dokładniej rzecz ujmując – zostaje zaatakowana przez dziwne istoty, rodem z kosmosu. Ci, którzy przetrwali, prowadzą nierówną walkę o przetrwanie. Okazuje się, że najeźdźcy nie są spoza naszego świata. Wprost przeciwnie, są ze środka naszej planety, a przynajmniej pewne przesłanki na to wskazują. Trop wiedzie do Budapesztu…
Laura postanawia ruszyć śladem Aleksandra, podążając tropem zapisanym w liście – opatrzonym dziwnymi, psychopatycznymi szkicami wizji apokaliptycznych. Nie jest to tylko wyprawa w poszukiwaniu odpowiedzi, kim są istoty odpowiedzialne za podbicie planety. Jest to także poszukiwanie samej siebie, odpowiedzi na temat uczuć i marzeń. Okazuje się, że ludzkość w erze braku prądu, ciągłego zagrożenia oraz kłopotów z pożywieniem, może także zacząć się jednoczyć. Kłopot w tym, że jest nas bardzo mało. A Laura nie wie, co jest ważniejsze – walka z wrogiem, czy z samą sobą. Do tego, jej towarzyszka jest jakaś, jest jakaś dziwna…
BUDŻET
Aby wydać książkę, potrzebne jest 13 000 zł. Cała ta suma to koszty korekty, redakcji, projektu okładki, oraz wydania (mam nadzieję) pierwszego nakładu. Każda złotówka, powyżej tej sumy, zostanie wydana na promocję (reklama w sieci księgarni stacjonarnych i internetowych), poprawę jakości wydania, a moim marzeniem byłoby opatrzenie książki rysunkami – tego, co się dzieje z bohaterami.
NAGRODY
10 zł - podziękowanie mailowe
30 zł - egzemplarz książki w formacie .pdf
50 zł - egzemplarz książki z autografem
100 zł - egzemplarz książki z imienną dedykacją i podziękowanie na ostatniej stronie książki
200 zł - 3 egzemplarze książki z imienną dedykacją i podziękowanie na ostatniej stronie książki
350 zł - 3 egzemplarze książki z imienną dedykacją i podziękowanie na ostatniej stronie książki w formie rozszerzonej – opis osoby lub firmy
FRAGMENT KSIĄŻKI
Proszę podążaj moim śladem, ale powoli. ONI są wszędzie.
Jeśli faktycznie ludzkość jest tylko nieudanym eksperymentem, to chyba nie
zasłużyliśmy na ten los. Kilka miesięcy temu, na przedmieściach zniszczonego
Amsterdamu spotkaliśmy parę staruszków – niech spoczywają w pokoju.
Przedzieraliśmy się w deszczowy dzień, kierując się do portu. Spotkaliśmy
siedzącą na ławeczce parę ludzi. Żywych ludzi – żeby być dokładnym. Bez znamion
obłędu, zdrowych, trzymających się za rękę i po prostu wpatrujących się w to,
co było dookoła. Mieli ponad 70 lat a ich siwiutkie już włosy były kompletnie
mokre od deszczu. Kiedy podeszliśmy do nich nie wyglądali ani na wystraszonych,
ani zaskoczonych. Do dziś nie wiem, dlaczego. Zaczęliśmy rozmawiać, normalnie,
jakby to wszystko dookoła nie istniało. Co słychać, jak się czują, co tu robią.
Oni pytali nas, dokąd zmierzamy... to było takie dziwne. W dzisiejszych
czasach, trochę normalności, trochę życia jakby czas zatrzymał się na chwilę i
żylibyśmy przed „ostatnim rozdaniem”. Deszcz przestał padać i wyszło słońce. W
końcu nadszedł czas, kiedy musieliśmy iść dalej. Zapytałem ich, dlaczego
siedzą, nie ukrywają się. Starsza Pani obdarowała mnie przepięknym uśmiechem i
pomimo zmęczenia wyzierającego z każdej z setek zmarszczek przecinających jej
twarz, w jej stalowo-szarych oczach zapłonął płomyczek. Powiedziała, że
chcieliby ostatni raz usłyszeć muzykę. Laura natomiast zawsze miała przy sobie
swój staromodny odtwarzacz MP3, jeden z pierwszych, na baterie rozmiaru AAA.
Baterie, o które przyszło nam się wielokrotnie kłócić – one są ciężkie, a
taszczenie baterii tylko po to, żeby raz na tydzień posłuchać muzyki naraża nas
na niebezpieczeństwo. Jednak po tym wydarzeniu w Amsterdamie nigdy więcej nie
narzekałem na ciężar tych baterii. Laura włączyła odtwarzacz i z malusieńkiego
głośniczka popłynęła muzyka. Wolna, nostalgiczna. Czysty dźwięk wprawił naszych
nowych przyjaciół w stan... ciężko to określić. Myślę, że uspokoili się i w ich
głowach została podjęta decyzja. Staliśmy tak w ciszy i patrzyliśmy na nich,
jak z zamkniętymi oczami ich dłonie odnajdują się i ściskają z emanującą wprost
energią. Z bijącą od nich miłością. I ja, i Laura staliśmy i wpatrywaliśmy się
w nich jak zahipnotyzowani. Nie istniały ruiny budynków wokół, nie czuliśmy
przemoczonych ubrań na sobie. Nie pamiętaliśmy, że cały świat stanął w płomieniach
i że ogromna większość ludzkiej rasy przestała istnieć... Starszy Pan, który
nazywał się Filip wyciągnął malutki słoiczek z brązowym płynem i podał swojej
ukochanej i powiedział do niej „Napij się Eleno”. Spod wciąż zamkniętych powiek
Eleny popłynęła łza. Otwarła oczy, w których widać było strach, ale też i
szczęście. Podniosła słoiczek i wypiła mniej więcej połowę i podała go
Filipowi, który zaraz wychylił resztę. Potem już bez słowa, patrzeć sobie w
oczy wstali i objęli się w pozycji jak to walca angielskiego. W innych
okolicznościach mogłoby to wyglądać trochę dziwnie – ich ramiona były nisko
opuszczone, ewidentnie zmęczone życiem. Może ich ciała toczyły już walkę z
chorobami wieku starczego. Powolutku zaczęli się kołysać w rytm muzyki, z każdą
sekundą wykonując coraz bardziej zamaszyste i rytmiczne ruchy. Spojrzałem na
swoją ukochaną – trzymała odtwarzacz MP3 nieruchomo, bojąc się poruszyć a nawet
głębiej oddychać, żeby nie przerwać tego miłosnego tańca. W jej oczach także
pojawiły się łzy. Widać było, że pod powiekami pojawiła się warstwa jakby ze
szkła, a jej usta niemal niewidocznie nuciły słowa utworu, który właśnie
rozbrzmiewał. Wróciłem, więc do przyglądania się starszym tancerzom. Z ich
ruchów wyzierała godność i wyczucie taktu. Jestem pewien, że kilkadziesiąt lat
temu przetańczyli razem niejedną noc. Po minucie Elena przestała tańczyć i z
wolna osunęła się w dół. Filip podtrzymał ją i klęknął, kładąc jej głowę na
swej piersi, a sam siadł opierając się o ławkę plecami. Spojrzała jeszcze na jego
twarz, a on wygładził jej białe włosy. W tym momencie życie z niej uszło, a łza
z jego oka spadła na jej policzek. Chciał ją wytrzeć, ale też już nie zdążył,
gdyż sam odpłynął. Jego głowa bezwiednie opadła i oparła się na jej ramieniu.
Po chwili i jego oddech ustał.
Pomimo faktu śmierci, jej otoczki i sposobu odejścia tej dwójki, dokonała się
pewna zmiana we mnie. Jestem pewien, że w Laurze też. Bez zbędnych słów i
gestów, wykopałem płytki dół nad kanałem, naprzeciw ruin hotelu Marriott w
Amsterdamie, układając zwłoki Filipa i Eleny razem. Pomimo, że tego nie
powiedzieli, zapewne chcieli, aby tak właśnie zostać pochowanymi. Razem. To
miejsce, dzięki śmierci tej dwójki staruszków, którzy wypili truciznę, żeby
umrzeć w rytm muzyki, stało się magiczne. Przysięgam, że tam wrócę. W tym
życiu, lub następnym. Będąc tam, słuchając muzyki i obserwując powoli osuwające
się ciała, a jednak do ostatniej sekundy przepełnione miłością, nie mogę
uwierzyć, że ludzkość jest tylko nieudanym eksperymentem. Nasze mózgi nie tylko
bezbłędnie przetwarzają dane. Bezbłędnie i bezwarunkowo przetwarzają też
emocje, wprawiając w zakłopotanie logikę i – łamiąc schematy oraz wzory,
bazujące na danych – znajdując alternatywne rozwiązania, z pozoru niemożliwe i
zaskakujące. Czy to jest coś, co zwykliśmy nazywać Bogiem? Czy ta wewnętrzna
siła, niemądrze spychająca suche dane na drugi plan, to jest nasza magia?
Jakkolwiek by tego nie nazwać, z tego właśnie powodu nie jesteśmy nieudanym
eksperymentem. Choć akurat dla NICH, pewnie właśnie z tego powodu jesteśmy.
Dlatego też powstali – żeby to zniszczyć.
O MNIE
Mam na imię Maciek i mam 35 lat i mieszkam na Śląsku. Mam szczęście, że moja praca nie jest tylko pracą, a czymś co naprawdę lubię robić. Więc po co ta książka?
Od jakiegoś czasu szukam swojej przystani, czegoś co mnie wewnętrznie uspokoi i... No i pojawił się Alexander, oraz Laura. Muszę przyznać, że pisanie o nich przyniosło mi pewnego rodzaju spokój, oraz oderwanie się od codzienności. Praca, dom, praca z domu i tak w kółko. Człowiek całkowicie traci poczucie, że poza tym wszystkim jest jeszcze coś, czego trzeba szukać. Że są tajemnice i pytania, na które ludzkość nie zna odpowiedzi. Więc co znajduje się na styku duszy i ciała według mnie? Zapraszam do lektury i odbioru nagród :)