KIM JESTEŚMY I CO WCZEŚNIEJ ROBILIŚMY?
Tadeusz, Konrad, Milena, Mariusz, Daria, Natalia, Szymon. Czyli po kolei: reżyser, operator, kierowniczka produkcji, montażysta, kostiumograf, scenograf i dźwiękowiec.. To wierzchołek góry lodowej, jaką jest zgrana, duża, sympatyczna ekipa studentów Warszawskiej Szkoły Filmowej. Mamy za sobą wiele przepracowanych wspólnie planów filmowych, których efektem były krótkie etiudy doceniane przez komisję, wykładowców i aktorów. Niektóre z nich dostępne tutaj: https://vimeo.com/user42625786, zapraszamy do oglądania :)
W kinie staramy się szukać tego, co nieoczywiste, wymagające intelektualnie, zmuszające do zadawania pytań. Tworząc filmy opieramy się na wymyślonej przez nas zasadzie 6H: Homer, Hitchcock, Haneke, Hammerschoi, Hoogh, Hopper. Homer, bo w naszych działaniach zawsze odwołujemy się do klasyki, nie stronimy od nadawania kadrom poetycznej głębi. Hitchcock, bo liczy się dla nas filmowa dramaturgia i suspens. Haneke, bo lubimy statyczne ujęcia, plany ogólne, montaż wewnątrzkadrowy i zawsze staramy się odnosić do kina europejskiego. Hammerschoi, bo w naszych obrazach dominuje samotność, nostalgia i cisza. Hoogh, bo fascynuje nas geometria pomieszczeń, izolacja w przestrzeni mieszkalnej, miękkie światło i podpatrywanie życia. Hopper, bo ważne są dla nas kontrasty miejskiego i wiejskiego życia, człowiek pogrążony w zadumie i miłość wystawiona na próbę czasu.
Taki właśnie ma być nasz film.
Reżyser: Tadeusz Łysiak. Ur. 1993. Od dziecka związany z filmem i teatrem. Studiował kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim, były aktor teatru "W piątek wieczorem", uczestnik warsztatów "Weź to nakręć", laureat nagrody publiczności w Praskim Konkursie Młodych, założyciel portalu internetowego o kinie niezależnym "Bad Taste", nauczyciel kultury w Prywatnej Szkole Podstawowej nr 114, wieloletni uczestnik festiwalu Nowe Horyzonty, obecnie student reżyserii w Warszawskiej Szkole Filmowej.
Operator: Konrad Bloch. Ur. 1995. Student drugiego roku Sztuki Operatorskiej w Warszawskiej Szkole Filmowej. Autor zdjęć licznych filmów krótkometrażowych m.in. "Ofiarowanie", "Wstążka", "Piłka" "Lustro" Autor zdjęć do finałowego filmu Marka Ułana Szymańskiego w konkursie Papaya Young Director.
Kierowniczka produkcji: Milena Yen-Tran Liniewicz. Ur. 1996. Wybuchowa mieszanka: Azja z zewnątrz, Polska wewnątrz. Matematyczny umysł i dobra organizacja, tworzy Milene, dobra kierownik produkcji.Studentka Warszawskiej Szkoły Filmowej, ma za sobą wiele projektów. Rozpoczęła swoją przygodę z filmem od aktorstwa, jednak organizacyjne powołanie do niej bardziej przemówiło.
Montażysta: Mariusz Gos. Ur. 1992. Interesuje sie filmem od najmłodszych lat, studiował filmoznawstwo na UJ oraz montaż na WSF. Założyciel portalu "Bad Taste", chodząca encyklopedia filmowa, miłośnik "slow cinema", montażysta z powołania i zawodu.
Scenograf: Natalia Jarnuszkiewicz. Ur.1987. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na wydziale Lingwistyki Stosowanej w katedrze filologii rosyjskiej. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa w 2015 roku. Aneks do dyplomu wykonała na Wydziale Scenografii, gdzie robiła dwuletnią specjalizację. Dyplom przygotowała w pracowni Jarosława Modzelewskiego. Na Coming Out Najlepsze Dyplomy ASP w 2015 roku otrzymała nagrodę za najlepszy dyplom malarski od Fundacji im. Stefana Gierowskiego.Od 2013 roku związana z teatrem. Pracowała w Teatrze Studio, Teatrze Narodowym i Dramatycznym jako asystentka scenografki Agnieszki Zawadowskiej. Od 2016 roku związana z filmem. Pracuje przy dyplomach i etiudach szkół filmowych w Łodzi, Katowicach i w Warszawie. Mieszka w Warszawie.
Kostiumograf: Daria Wierzbicka Ur. 1996. Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Sztuk Pięknych im. Józefa Szermentowskiego w Kielcach na specjalności technik malarskich i pozłotniczych. Obecnie studentka Katedry Mody Warszawskiej ASP. Współpracowała przy wielu projektach filmowych jako kostiumograf. Poszukuje nowych doświadczeń i wierzy w to, że łączenie różnych pasji jest receptą na sukces.
Dźwiękowiec: Szymon Orłowski. Ur. 1993. Kompozytor i dźwiękowiec. Przez większość swojego życia związany z muzyką. Obecnie student Warszawskiej Szkoły Filmowej. Poza tworzeniem warstwy dźwiękowej w wolnym czasie gra trasy koncertowe z dwoma zespołami. Performer i aktor, reżyser teatralny, freelancer.
OPIS FILMU
Etiuda "Techno" opowiada historię Ryszarda - sześćdziesięcioletniego rolnika, mieszkającego w położonej na odludziu chacie wraz z cierpiącą na Alzheimera żoną Joanną. Oprócz opieki nad małżonką musi również w pojedynkę zajmować się rolą. Jest człowiekiem zmęczonym i wyzutym z jakiejkolwiek energii. Joanna znajduje się w zaawansowanym stadium choroby, ledwo rozpoznaje swojego męża. Prosi Ryszarda, by ten - gdy tylko Joanna straci wszelkie oznaki swojego człowieczeństwa i osobowości - pozbawił ją życia, nie chce bowiem umierać w szpitalu czy domu opieki.
W takim momencie w życie Ryszarda wkracza Sonia, młoda dziewczyna z miasta, o idealnej figurze i mocnym makijażu, którą przypadkiem zauważa, gdy ta półnago opala się niedaleko jego posiadłości. Wraz z Sonią do życia Ryszarda wdziera się muzyka techno, pozwalająca na moment zrzucić z siebie karb odpowiedzialności.
Film w zamierzeniu trwać ma około piętnastu minut.
TERMIN I FUNDUSZE
Zdjęcia do filmu planowane są na 4-12 września. W tym momencie artystycznie i merytorycznie jesteśmy przygotowani na 100%. Fundusze zbieramy na przygotowanie odpowiedniej scenografii, która budować ma atmosferę samotności, opłacenie lokacji oraz transport sprzętu i ew. gaże dla aktorów.
EKSPLIKACJA REŻYSERSKA
Etiuda "Techno" to opowieść o samotności, o potrzebie ucieczki od śmierci i odpowiedzialności, a także zderzeniu dwóch zupełnie różnych światów, świata natury, spokoju, ciszy i starości, oraz świata techno, rozświetlonego tysiącem neonów, hałaśliwego, pozornie pozbawionego samotności, ostatecznie nieoferującego jednak żadnego wyzwolenia.
Do opowiedzenia tej historii zainspirowała mnie rozmowa z przyjacielem - operatorem filmu - oraz jego wspomnienia z domu rodzinnego. Problem choroby Alzheimera jest w etiudzie jedynie przyczynkiem do zastanowienia się nad rzeczywistym sensem eutanazji oraz popełnienia zabójstwa z miłości, a także potrzebie życia i radości.
Drugą ważną inspiracją jest autentyczna historia Adrienne Snelling, amerykańskiej fotografki, która po zachorowaniu na Alzheimera postanowiła wraz z mężem zakończyć życie, czego dokonali. Na kartce pozostawionej rodzinie napisali: "wracamy do domu".
Chciałbym również pokazać, że muzyka techno, a dokładniej: świat, w którym się wychowałem, w muzyce i tańcu odnajduje chwilowe zapomnienie i ucieczkę od wszelkich trosk. Jest to oczywiście wybawienie pozorne i karykaturalne, nieoferujące faktycznego wyzwolenia.
